Wereldkampioenschap karpervissen
Lac Amance 2003

Omega (een hengelsportgroothandel) had zich met drie koppels ingeschreven op dit wereldkampioenschap.

Koppel 1 bestond uit twee vissers van Omega zelf t.w. Leo en Willem Burger met als bankrunner (een bankrunner is een derde man van een koppel die zelf alleen mag vissen als er 1 van de twee deelnemers ziek is en verder moet zorgen voor alle informatie die voor het vissende koppel van belang kan zijn maar ook bijvoorbeeld de boodschappen moet doen of een marshall moet halen voor het wegen van een vis of bij problemen) Peter Moone.

Koppel 2 bestond uit drie Purmerenders t.w. Jorgen Ouwehand en Leo Overmars met als bankrunner Maarten Brouwer.

Koppel 3 (alweer Purmerenders) Frits Brouwer en Co (Korda) Schijf met als bankrunner mijn persoontje (Edwin Wouters).

Het verhaal begint op maandag 21 April 23.00 uur. Allebei de aanhangwagens zijn ingepakt en wij (de 6 Purmerenders kijken nog even op de kaart van Frankrijk waar we nu precies naar toe moeten rijden. Lac Amance, een 550 hectare groot water zo’n 100 kilometer onder Reims, 680 kilometer vanaf Purmerend. Het water ligt in Foret Orient, het natuurgebied met ook het water Lac Orient en Lac du Temple die via een kanaal in verbinding staan met elkaar. Totaal dus zo’n 1500 hectare water. We gaan speciaal wat eerder weg om ons ter plekke te kunnen oriënteren op de eventuele stekken en mogelijke kansen. De reis verloopt voorspoedig en dinsdag ochtend om 9.00 uur arriveren wij aan dit prachtige azuurblauwe water. Bij de ingang van dit park staan enkele appartementen, zijn er wat winkeltjes en enkele cafés en restaurants. Ook is hier de plaatselijke haven en zijn er de douches en de toiletten. Het grote grasveld naast de ingang  is gereserveerd voor de deelnemers om hier vast kampement te maken tot de loting waarna iedereen zijn eigelijke plek kan opzoeken. Het is er nog vrij rustig, naast de 30 tenten van de marchalls (die straks alle vissen moeten wegen en moeten zorgen dat alles netjes en eerlijk verloopt) zijn er pas 5 koppels gearriveerd. Na een korte indruk te hebben opgedaan van het meer plaatsen we eerst de tenten en bestellen we koffie met een warme hap. Eerst een dutje (heerlijk in een tent bij 35 graden) want een nacht rijden gaat niet in de koude kleren zitten.

De komende twee dagen worden besteed aan het bekijken van het meer en de uitgezette stekken. Er zijn 129 stekken gecreëerd en allen moeten bekeken worden op kans van slagen. Woensdagavond is er dan nog een grote barbecue met alle deelnemers waarna iedereen in een gespannen slaap valt in verband met de loting van  donderdag ochtend. Om 11.00 uur verzamelen alle deelnemers zich rond de organisatietent vanwaar de loting en het vertrek zal geschiedden. Jorgen, Leo en Maarten trekken een hoog nummer terwijl wij zelf het idee hadden dat de lagere nummers er visrijker uitzagen. Je mag dat lootje dan teruggooien en een tweede lootje trekken waarbij je dan ook verplicht bent dat tweede lootje te nemen. Helaas niet veel beter. Stek 96. Het beste maar hopen. Als wij eindelijk een lootje mogen halen zijn er al veel goede nummers uit en het merendeel zijn de slechtere stekken. Co trekt nummer 7. Super. Vlak bij stek 1 waar we karper via het verbindingskanaal Lac Amance zagen optrekken. Aangekomen pakken we in de hitte eerst de aanhangwagen helemaal uit. Er mag pas vanmiddag om 15.00 uur gepeild en gevist gaan worden dus hebben we eerst alle tijd voor het kampement. Als alle spullen weid verspreid over het hele veld liggen is het Co die niet kan wachten en eerst eens met zijn waadpak op de stek gaat kijken waar straks de hengels moeten komen. Ooit wel eens iemand zien vliegen? Nou wij wel, ik heb nog nooit iemand (en zeker niet in een zwaar waadpak) zo snel uit het water zien komen. Alsof hij over het water liep. Het was Co. “Een zwaan, een zwaan, ik werd aangevallen door een zwaan” riep hij tussen het hijgen door. Bij nadere inspektie bleek dat er net achter de bosjes waar onze stek was een zwaan op een nest zat. Het mannetje hield de omgeving in de gaten en iedere indringer, dus ook onze dappere Co, werd weggejaagd. Na lang overleg  met de marshalls en uiteindelijk met de organisatie werd besloten om ons een andere stek te geven. Dit was niet verantwoord. We kregen stek 106. Daar ging ons lage nummer. Alles weer in de hitte in de aanhangwagen en het komplete meer rond naar de nieuwe stek. Fantastisch. De karper lag zonnebadend voor onze voeten in het riet. Zouden we dan toch nog geluk hebben?

Maarten , Leo en Jorgen verging het ondertussen niet veel beter. Zij moesten met al hun spullen (dan besef je pas als karpervisser wat je eigenlijk allemaal meesleept) zo’n 800 meter door de blubber en door het water naar hun stek. De stek zelf was overigens wel mooi. Precies op een kop van een baai. Zowel team 2 als team drie begon hierdoor wel later met vissen. Eerst de stekken met markerhengels in kaart brengen; wat doet de diepte, wat voor bodem hebben we, is het begroeid met planten, wier of alg. Dan de markerhengels uitgooien op de meest interessantste plekken, hier met spods (grote holle dobbers met voer en pallets) de plekken aanvoeren zodat de vis plekken vindt om te azen en dan uiteindelijk de hengels uitgooien. Intussen was het 17.00 uur en besloten Maarten en ik om eerst maar eens boodschappen te doen voor de avond en de volgende ochtend. Na een stief anderhalf uurtje waren we weer terug. Co en Frits hadden de eerste karper. Een schubkarper van 12 pond. Geen zware vis, maar wel de eerste vis van de wedstrijd zodat er al een kompleet kamera team was geweest om dit feit vast te leggen. Het vertrouwen steeg met de minuut. Binnen 3 uur vissen al een vis op de kant. De nacht ging in en de dag kwam. Ook de marshalls kwamen langs voor een up-date. Koppel 1 van Omega had intussen 2 vissen, Mr Gardner , vissend met zijn vrouw, en mrs Gardner hadden 1 vis en wij hadden 1 vis.  Als team deden wij het niet slecht grapte ik tegen de marshalls. Jullie vissen niet als team was het antwoord terug. Er bleek iets fout te zijn, op hun inschrijfformulier stonden we wel als team maar op de uitslagen lijst niet, terwijl wij ons er duidelijk voor hadden opgegeven. Dat zagen ze zelf ook dus dit zouden ze nog even gaan rechtzetten bij de organisatie.

De marshalls gingen en de zon ging ook. De lucht was vol bewolking en de karpers lagen niet meer onder de kant. Die hadden het diepere, buiten gooibereik, water opgezocht. Ook de dag ging voorbij zonder verder noemenswaardige actie

De volgende ochtend waren de marshalls weer terug.. Ook Leo en Jorgen stonden nu op de lijst. Een prachtige 30 ponds spiegel was Leo ten beurt gevallen en hij had daarmee gelijk zijn record weer enkele ponden omhoog geschroefd.  Gardner en Gardner hadden er ook weer twee vissen bij. Zij hadden het geluk dat de oude rivierbedding op gooiafstand van hun stek lag en konden hierdoor de vis voor andere koppels onderscheppen wat ze erg goed deden. Zij stonden op de eerste plaats, Omega 2 op de tweede, Omega 1 op de derde en wij als Omega 3 op de vijfde plaats. Als team stonden wij op de eerste plaats vertelden de marshalls. Regen kwam en vis ging. Er werd onze teams niets meer bij gevangen. De vis zat niet meer op onze ondiepe stekken. De laatste ochtend kwamen de marshalls nog met de laatste vangststanden. Er waren over die drie dagen door ruim 100 koppels van over de gehele wereld (tot Rusland en Kroatie aan toe) slechts 20 karpers gevangen.

Alles werd in de aanhangwagen gegooid en Co, Frits en ik reden over het nog net begaanbare pad naar het basiskamp waar de prijsuitrijking zou worden gehouden.  Leo, Maarten en Jorgen werden zelfs met de boot opgehaald want hun stek was terug met alle spullen helemaal onbegaanbaar geworden. Vlak voor de prijsuitreiking wist de organisator ons te vertellen dat Duitsland als team wereldkampioen was met 2 vissen. Toen we hem om opheldering vroegen bleek dat de marshalls helemaal niet met hem overlegd hadden. Omdat op hun inschrijfvel stond dat we een team waren namen ze gewoon aan dat het klopte. Zowel wij als de organisatie trokken wit weg. Dit was niet eerlijk. Wij hadden als team 4 karpers met een hoger totaalgewicht. Uiteindelijk vroeg hij ons of wij dan de prijs (en misschien nog belangrijker, de eer) wilden delen omdat hij de Duitsers al verteld had dat zij wereldkampioen waren. Dit hebben wij maar geaccepteerd om toch onze sportiviteit te laten zien.

Uitslag overall: Mr. en mrs. Gardner uit Engeland als koppel wereldkampioen.

Een andere Nederlander wist Leo de laatste nacht van zijn plek af te stoten door een 21 kilo vis te vangen en had daarmee de zwaarste vis (gelukkig ook een Nederlander).

Koppel Omega 1 vakwinnaar met 2 karpers.

Koppel Omega 2 vakwinnaar met 1 karper

Koppel Omega 3 vakwinnaar met 1 karper

Koppel Duisland 2 vakwinnaar met 2 karpers.

Team Omega is dus (gedeeld) wereldkampioen waar we toch trots op mogen zijn. Ondanks dat je tegen de “groten der aarde” vist en er slecht werd gevangen wisten we toch onze vissen op de kant te krijgen. Waarbij een kleine dank moet uitgaan naar Omega die heeft bijgedragen in de kosten, Korda die lood en pva net heeft verzorgd, Mainline en The Source; twee perfecte boiliefabriekanten die een goed produkt hebben geleverd, het meaty tinned groudbait wat samen met de pallets toch aantrekkelijk genoeg is geweest voor de karper om te azen, Co die zijn speciale onderlijnen heeft ingezet en Frits die het inwendige bij de teamleden heeft gesponsord.

Edwin Wouters.

5 Top